در آستانه هفتادوپنج سالگی

تنهاتر شده ای

یارانت یک به یک عشق را فراموش کردند

شهر خاکستری ات خالی از عشاق شده

از همان «بیگانه بیا» و «قیصر» باورت کردم

چه تلخ و مومنانه گفتی

انسان تنهاست

قهرمانان زخم خورده و پاکباخته و عدالتخواهت

در گذر از ستیز و اعتراض

آرامش را طلب کردند

و رستگار شدند

خودت در بهت و حیرت این سال های ابری

به آرامش رسیدی یا نه؟

می دانم و می دانی

«قیصر از شاهنومه رفت»*

با نگاه منتظرش از پشت پنجره قطار

صدایت می زند.

با سینمایت جان گرفتیم و قد کشیدیم

آن فصل غرور، مبادا در پاییز دفن شود

با ما بمان

با ما بمان

سینما بی تو هم نفسی ندارد.