روزی درباره دوست فقید فراموش نشدنی ام حسین منزوی گفتم: «غزل منزوی وار زیبا بود» و الحق آن زنده یاد از شاعرانی بود که قالب غزل را یک بار دیگر به نحو دلپسند و ارجمندی برای بیان عشق و بی تابی و دوستی و دوست داشتن به کار گرفت. از آن زمان ها تا کنون غزل در میان نسل جوان با رویکردی عاطفی، هنری و پراشتیاق مواجه بوده است.

یکی از این افراد دکتر بهروز یاسمی است که من او را از دوران دانشجویی اش در دانشگاه شهید چمران اهواز می شناسم؛ ایلامی باغیرت و عاشقی که باوجود رشته تحصیلی اش دامپزشکی – هرگز از شعر و غزل غافل نمانده و من قبلادر بررسی اولین مجموعه شعرش با عنوان «همان گناه همیشه» حرف هایم را درباره استعدادهای او در غزل و ابتکاراتش به گمانم در صفحه به یادماندنی «بشنو از نی» روزنامه اطلاعات که توسط علیرضا قزوه دوست عزیز شاعرم اداره می شد، زده ام و فعلانیازی به تکرار نیست.