در جریان مذاکرات هسته ای ایران و 1+5، طرف مقابل از هر ابزاری برای اخذ امتیاز از کشورمان استفاده کرد.

یکی از این ابزارها، رسانه بود و به همین دلیل، بخش مهمی از مدیران رسانه های غربی، طرف مشاوره دیپلمات های غربی قرار گرفتند.

از آنجا که فعالیت رسانه ای یک فعالیت نهادینه شده است، طرف مقابل ایران پیش از هرگونه فشار، از ابزار رسانه ای استفاده می کرد تا از طریق گمانه زنی، فضا را برای پیاده سازی راهبرد امتیازگیری آماده کند.

این استراتژی نه فقط پیش و در حین مذاکرات، بلکه پس از گفت وگوهای هسته ای هم ادامه یافت. حالااگر بخواهیم این استراتژی را با فعالیت رسانه ای خبرنگاران ایرانی در جریان مذاکرات مقایسه کنیم، باید بپذیریم رسانه های ایرانی پوشش لازم رسانه ای را در رابطه با مذاکرات هسته ای داشتند، ولی هماوردی رسانه های ایرانی و غربی متوازن نبوده است.

به نظر می رسد رسانه های ایرانی نیاز دارند کارکردهای خود را افزایش دهند و نقش موثری در چنین فرآیند ایفا کنند. البته نهادهایی چون شورای عالی امنیت ملی و وزارت امور خارجه نیز می توانند در این خصوص به رسانه ها کمک کنند تا رسانه های ما همچون تیم مذاکره کننده، بتوانند در برابر فرآیند افکارسازی طرف غربی ایستادگی کنند.