در فقره «باد و باران» تهران حرف و حدیث ها و دنبال «مقصر» گشتن مثل همیشه فراوان است و دور از ذهن است که این «بده و بستان رسانه ای» به سرمنزل مطلوبی برسد. فقط چند صباحی خوراک خوبی برای پر کردن صفحه های مطبوعات است و لاغیر... آنچه اما سبب ساز این چند خط شده میزان «مسوولیت پذیری» و در حقیقت توجه ما به امورهای زندگی است که افسوسانه در فکر و ذهن مان نقشی ندارد. بارها در فیلم و سریال های کشورهای متمدن اروپایی و امریکایی دیده ایم که برای کوچک ترین گردش روزانه یا آخر هفته شان به رادیو های محلی گوش فرا می دهند تا از آخرین نقشه های هواشناسی آگاهی یابند تا در جریان وضع هوای روز یا روزهای مربوطه قرار گیرند: امری که در زندگی روزمره مان اگر بگوییم جایی ندارد سخن گزافی نیست و اگر در این برنامه ها از فرد اروپایی و امریکایی چنین حرکتی را مشاهده کنیم، ته ته اعماق وجودمان ریشخندی نثارشان می کنیم که چه دل خوشی دارند و چقدر خجسته اند؟! اگر حمل را بر اطلاع رسانی ضعیف نهادهای مربوط بدانیم و معترض شویم که چرا آگاهی نداده بودند از چنین پیشامدی، نقش و نگاه خودمان در این بین چه می شود؟ مگر می توان کتمان کرد که هواشناسی تا حدودی پیش بینی کرده بود چنین وضعیتی را، هر چند به گفته خودشان با شدت کمتر؟ پس اگر اهل آینده نگری می بودیم و «دم» را به هر قیمتی مغتنم نمی شمردیم و ذره ای هم خودمان پیش بینی می کردیم که اگر هوا بارانی است لب رودخانه ننشینیم، آیا چنین مصیبتی رخ می داد؟

این امر در سفرهای جاده ای مان هم مشهود است که کمتر افرادی پیدا می شوند با اطلاع از وضع ترافیکی جاده ها مبادرت به سفر کنند و وقتی که با ترافیک سرسام آور مواجه می شوند از همه گلایه دارند جز نقش تاثیرگذار خودشان! یک بار برای همیشه به جزییات زندگی یومیه خودمان که شامل خورد و خوراک و رفتن و آمدن است، طور دیگری نگاه کنیم و عالم و آدم را مقصر ندانیم و کمی هم خویشتن را در به وجود آمدن چنین رخدادهایی سهیم بدانیم.