تفاوت مهم انتخابات ریاست جمهوری سال 92 و انتخابات مجلس سال 94 از نظر رقابت های انتخاباتی در نقش نهادهای نظارتی است. وقتی نهادهای نظارتی بنابر دلایل سیاسی به آقای هاشمی اجازه حضور ندادند طرفداران او و اصلاح طلبان پشت سر آقای روحانی قرار گرفتند و نتیجه بسیار شگفت انگیز 19 میلیون رای به بار آمد اما در انتخابات مجلس مشکلی که وجود دارد این است که این یکدستی و شفافیت برای اصلاح طلبان نمی تواند وجود داشته باشد. به این معنا که اولااحتمال دارد بسیاری از نامزدهای اصلاح طلب، مستقل و طرفداران دولت به بهانه سال 88 ردصلاحیت شوند. این نخستین مشکل اصلاح طلبان است. در حالی که هیچ یک از طیف های اصولگرایی این مشکل را ندارند، چه رقبای پیشین آقای روحانی در انتخابات 92 و چه طیف احمدی نژاد. در عین حال رقابت بین اصولگرایان زیاد است. زمینه اتحاد بین نیروهای اصلاح طلب و معتدل بسیار بیشتر از اصولگرایان فراهم است. طیف احمدی نژاد، موتلفه، طرفداران روحانیت مبارز و طرفداران قالیباف اختلافات زیادی دارند و حتی می توان گفت که اختلافات ساختاری و عمیق است. در حالی که در بین اصلاح طلبان و نیروهای معتدل چنین اختلافی وجود ندارد. بنابراین اگر نیروهای اصلاح طلب بتوانند کاری کنند که نهادهای نظارتی تنها در چارچوب قانون ردصلاحیت کنند پیروزی با اصلاح طلبان و طیف اعتدال خواهد بود و آنها می توانند بیش از دوسوم مجلس را بگیرند چرا که محبوبیت آنها در بین مردم زیاد است. بعد از اصلاح طلبان و طیف میانه رو بیشترین کرسی ها از آن طرفداران احمدی نژاد در برخی حوزه های کوچک خواهد بود. شانس زیادی برای بدنه اصولگرایان در این انتخابات نمی بینم. در حالی که اصلاح طلبان از اقبال عمومی خوبی برخوردار هستند. در مجموع فکر می کنم انتخابات 94 تفاوت زیادی با انتخابات 92 از نظر رقابت های انتخاباتی نداشته باشد.