ورود نوزاد به خانواده به معنای ورود به چرخه ارتباطات است، ارتباطاتی که سرمنشا آن تعامل با مادر است. رابطه با مادر در دوران نوزادی مرکز ثقل ارتباطات بشر در طول زندگی خواهد بود، ارتباطی که در آغاز به شکل وابستگی بروز پیدا می کند.

وابستگی کودک و مادر ارتباط عاطفی- روانی بسیار خاص و نزدیکی است که به دلیل تغذیه با شیر مادر بین آنها ایجاد می شود. آثار این پیوند نزدیک و مستحکم که برای ده ها سال ادامه خواهد داشت از یک سو باعث ایثار و فداکاری های خارق العاده مادر می شود و از سویی دیگر موفقیت کودک را در زندگی فردی و شغلی و اجتماعی به دنبال خواهد آورد چرا که زمینه بدبینی یا خوشبینی نسبت به خود، اطرافیان و محیط را فراهم می سازد. این وابستگی به مرور در فضای رابطه مادر- کودک خود را به شکل دلبستگی نشان می دهد.