در زندگی «هنر»، دیرگاهی است که بی حرمتی رخنه کرده و در اثر طردشدگی مداوم، بی هویتی پیش آمده و طرد شدن طولانی، آن را نحیف و بیمار کرده و چند صباحی است که صورت خودش را با سیلی سرخ نگه می دارد. خصوصا تئاتر، که از همه آن فجایع مصون نمانده و در برهوت طردشدگی، نفس های آخر را می کشد و عنقریب است که از پا بیفتد و عطای این زندگی کویری را به لقایش ببخشید. طردشدگی و بی هویتی «تئاتر»، هنرمندان و دست اندرکاران این هنر را هم بیمار کرده: آن قدر که پیش از پژمردن کامل آن، آنها پیشمرگ می شوند در چنین بزنگاه هایی، از خودگذشتگان راستین لازم است که خالصانه با جانفشانی های خود، مانع از مرگ این عزیزان شوند. یکی از فرزندان خالص این «هنر»، آقای روح الله جعفری است که گفت: «ما باید خودمان به داد خودمان برسیم.» الحق که این نوع نگاه، پرستیدنی است: «حمایت از هنرمندان بیمار تئاتر». با محوریت چنین دید و نگاهی است که نور امید در دل می دمد. گروه تئاتر گیتی به کارگردانی روح الله جعفری که تا به حال با اجرای نمایشنامه های ماندنی، خود را ثابت کرده، اکنون هفت نمایشنامه در رپرتوار نمایشنامه خوانی خود دارد که با بازیگران بنام خود، در اجرای نمایشنامه خوانی با محوریت «حمایت از هنرمندان بیمار تئاتر» تلاش می کنند. در راستای این نگاه و دید، من از صمیم دل به این جوانان سرشار از شرف، درود می فرستم. باشد که در این همکاری خالصانه، هم «تئاتر» و هم «هنرمندان بیمار تئاتر» با سعه صدر، جان تازه ای بگیرند. هفت نمایشنامه عبارتند از: «آنتیگونه»، «مکبث»، «باغ آلبالو»، «عروسی خون»، «شازده کوچولو»، «عنکبوتی در زخم» و «آخرین گودو». امیدوارم شاد و کامیاب باشید.