(بدان ای سالک راه خدا!) آن چیزی که جلوی شهوت، غضب و وهم را می گیرد، و برای آنها حد و مرز درست می کند محصول یا کارکرد «عقل نظری» و «عقل عملی» است. عقل است که می آید و برای این قوای حیوانی و شیطانی مرز تعیین می کند، یعنی بعد از آنکه انسان به مبدا و معاد، نبوت، شریعت و احکام الهی اعتقاد پیدا کرد، عقل است که برای شهوت، غضب و وهم مرز می گذارد و به آنها می گوید: تا اینجا می توانی بیایی و بیشتر از آن ممنوع است! این مرزبندی درونی انسان، همان بعدی است که ما از آن به «بعد معنوی» که همان عقل انسان است، تعبیر می کنیم. این بعد اگر زنده شود، انسان خداجو و خداخواه خواهد شد. (1)