میهمانی بزرگ بود، به بزرگی شوق میهمانانت. به اندازه زمانی که با صدا کوتاه شد و به ارزشی که از سر مهر به دست آورد. میهمانی بزرگ بود، به خاطر دستی که به تایید بر شانه دوستی نهادی. آنکه تمام داشته اش را برای میزبانی دریغ نمی کند و در ظریف ترین ظرف خانه می گذارد، مگر می شود ضیافتش کوچک باشد؟

میهمانی و سفره اش وسعت دل هایی بود که ساده دوستت دارند و نرمی انگشتانت بر زه جان شان را از شادی پر می کند. میهمانی بزرگ بود، به خاطر خاطره ای که به خانه ای رفت و سری که پر شد از نقطه، از سکوت و از فریاد. به بزرگی گم شدن، شاید و پیداشدن. بزرگ بود و بزرگ تر، وقت صبوریت و گذشتن از مایه ای که اندک اندک فراوان و با لبخند تقسیم شد. نت هایت را می گویم که بی دلیل نیستند و آنکه می نوازدش قدرش را باید بداند. سخت. سخت تر. شاهدم ایست لحظه ای است. درنگ بی پایان بر گزاره ای که نهادش بودی. متنی که همه را به عشق حاشیه این روزها برد. به اشک های نهان، در امتداد روزهای سر درگمی. هر چه می گذرد، عبورت بی پرده تر است بر پرده و پشت هر پرده ای سکوتی منتظر. ضرب آهنگت به تعداد ضربان قلبت است، می دانم. میزبان عزیز: میزبان بعد، منتظر است. بشمار