آلمان. مسابقات جهانی جودو در حالی برگزار شد که از کشورمان تنها یک مبارز پا به این میدان گذاشته بود. غربت خویش ساخته در آن رویداد بزرگ، این روزها کم از عزلت این رشته میان دوستان داخل کشور نیست و به قولی شعر قاصدک اخوان بزرگ را در خاطر زنده می کند که گفت «دست بردار ازین در وطن خویش غریب». کارشناسان عملکرد تنها قهرمان کشورمان در این دوره از مسابقات را به لحاظ فنی نقد کرده اند، حال آنکه شاید بهتر بود کسی را بیابیم تا سازمان ورزش کشورمان را به لحاظ روانی نقد کند. در این مدت هر کس به سهم خود تلاش کرده تا بر پیکر رنجور جودو زخم تازه ای وارد کند: از ورزشکاران که بدون دانش، آگاهی و مشاوره احساسات خود را به زبان جاری ساختند گرفته تا کارشناسان و منتقدان. این اواخر اما صاحبان ورزش کشور هم از این امر بی نصیب نماندند و بدون پذیرش مسوولیت های خود، تمام بار شکست های خویش ساخته را بر دوش نحیف دلاور تنهای کشورمان نهادند تا بدرقه راهش باشد. از دیرباز مشاوره روانی و حضور روانشناسان خبره ورزشی در تیم های ملی و کنار مربیان ضرورت داشته و امروزه به نظر می رسد با افزایش سیطره رسانه ها از دنیای مجاز تا واقعیت، این حضور در اتاق مدیران نیز لازم است. شایسته است مدیران ورزش به جای توصیه زیردستان به کناره گیری جای خود را به کسانی دهند که توانایی اعزام یک تیم کامل در هر رشته را بدون امید کسب مدال برای مسابقات جهانی داشته باشند. شوربختی امروز ما این است که برای متولیان اصلی ورزش کشور، کسب مدال شرط اعزام تیم های ورزشی به مسابقات برون مرزی شده و هیچ اندیشه سازندگی برای آینده وجود ندارد. امروز نباید از شکست قهرمانان در مصاف بزرگان بهراسیم تا در سال های آینده امید کسب مدال داشته باشیم. روزگاری آرزوی ما این بود که با پافشاری مدیران و رایزنی های فنی بتوانیم دختران شایسته این سرزمین را به مسابقات جهانی اعزام کنیم تا با حجاب خود پیام انقلاب اسلامی را در عرصه های جهانی به گوش همگان برسانند و امروز باید در حسرت اعزام مردان مان بمانیم. حال این پیکر زخم خورده و این صاحبان اندیشه و تخصص: هر کس کلاه خود قاضی کند ببیند چه میزان و چه سهمی داشته تا امروز و برای فردا چه باید کرد. برای پیروزی به قهرمان نیاز داریم و قهرمان با کسب شکست به پیروزی می رسد.