ما نشنیدیم، ما حتی احساس هم نکردیم، خیلی وقت است که احساس مان محدود شده به اخباری که از تلویزیون یا این ور آن ور می شنویم؛ اما دو خانه آن طرف تر ما، همه چیز فرق می کند، خانواده آقای رضوانی دست و دل شان همیشه می لرزد... حتی وقتی خانه کنار دستی شان را گود برداری می کردند، همیشه یک دستشان به ساک امدادشان بود و دست دیگرشان به کمد سندها و طلاها و جواهرات... اصلا این خانواده عادت داشتند که با هر لرزه ای ولو نیم ریشتر از جایشان بلند شوند و خدا خدا کنند که همان زلزله ای که چندین سال است هول و هراسش را به جان مان انداخته اند، نباشد. همان زلزله ای که روزی شایعه آمدن و خرابی اش آنقدر دهان به دهان چرخیده