شهریار عدل پل مستحکمی بود میان فرهنگ ایران و اروپا. نتوانستم مرگ یکی از روشنفکران معاصر ایران را باور کنم. فعالیت های بی شمارش در حفظ میراث فرهنگی، مطالعات حساسش و فرهنگ گسترده اش باعث می شوند تا جای خالی اش بیشتر حس شود، جای خالی اش برای دوستان بسیاری که از همکاری لذتبخش با او و آموزه های درخشانش بهره برده اند. او ارگ بم را به عنوان نخستین دژ تمدن ایرانی در صحرای شرقی مورد توجه قرار می داد. پس از زلزله ویرانگر 26 دسامبر 2003، ایتالیا جزو نخستین کشورهایی بود که به نجات قربانیان حادثه شتافت و توجه بسیاری داشت به بازسازی دوباره ارگ بم. طرح جدیدی که در آن می توانیم روش «باستان شناسی عمودی» را اعمال کنیم، مطالعه دقیقی است که از چینه دیوار آغاز می شود تا به مرکز بم باستانی ادامه می یابد. هنوز هم مسیری طولانی در پیش رو است، اما ثمره گفت و گوهای ما، اکنون همچون پرتویی قابل رویت است. جای خالی او برای ما پر نخواهد شد و همواره خالی خواهد ماند. تنها راه برای زنده نگاهداشتن خاطره این مرد و این پژوهشگر این است که در مسیر او گام برداریم و طرح هایی را که آرزو داشت، با هم به پیش ببریم، در حالی که شاهد این هستیم که روح بزرگی، ما را ترک کرده است.