یکی از نخستین بناهای یادبودی که در قرن معاصر برای یک شخصیت فرهیخته ایرانی ساخته شده، بنای آرامگاه خداوندگار سخن، حکیم فردوسی طوسی است. ساخت این بنا در روزی چون امروز از سال 1307 خورشیدی با حضور تقی زاده والی وقت خراسان، براساس طرح ارائه شده از سوی آندره گدار فرانسوی آغاز شد. البته ساخت مقبره براساس این طرح که تاحدی شبیه اهرام مصر بود هیچ گاه به پایان نرسید زیرا فروغی به عنوان رئیس انجمن آثار ملی، آن را نپذیرفت. او پس از مشورت با سایر اعضای انجمن طرح یک معمار جوان ایرانی را که برگرفته از نمای آرامگاه کوروش بود، جانشین طرح قبلی کرد. آن معمار جوان که به استاد حسین لرزاده معروف بود، توانست ساخت طرح خود را طی 18 ماه به پایان برساند و بنای مقبره را آماده بهره برداری کند. این بنا در 20مهرماه سال 1313 طی مراسمی با حضور مستشرقین و ایران شناسانی که از سراسر جهان برای شرکت در جشن هزاره فردوسی به ایران آمده بودند، گشایش یافت.