رابطه من با ایرج کریمی فراتر از یک رابطه همکاری بود. ما از 4 سالگی در محله عباس آباد تهران که حالاتبدیل به مصلی شده است، با هم بزرگ شدیم. او از کودکی به سینما علاقه مند شد ولی در رشته مهندسی تحصیل کرد و جزو نخستین دانشجوهایی بود که از دانشکده پلی تکنیک فارغ التحصیل شد. بعد از مدتی مهندسی را رها کرد و به سینما پرداخت. ایرج کریمی فردی باسواد و با دانش بسیار بود که وقت زیادی را صرف مطالعه می کرد. او علاوه بر سینما، ادبیات ایران و جهان را بخوبی می شناخت. نگاه پژوهشگرانه و عمیقی داشت و یکی از خوش فکرترین منتقدان سینمایی بود که آثار و نوشته هایش ماندگار هستند. شاید در آینده اثرات این نوشته ها را بهتر بشود دریافت کرد. وی رفیق باصفا و با معرفتی بود. ریاکار و فرصت طلب نبود و نان به نرخ روز نمی خورد؛ شاید به همین دلیل در این عرصه حقش پایمال شد. آنقدر که شایستگی اش را داشت فرصت کار پیدا نکرد و البته در چند سال اخیر به دلیل بیماری، از موقعیت کاری اش دور شد. خوشحالم که قبل از درگذشتش یک فیلم ساخت که حتما در جشنواره فجر آن را خواهیم دید. فقدان ایرج کریمی برای عرصه ادبیات سینمایی یک ضایعه است و فکر نمی کنم کسی بتواند به آسانی جایش را بگیرد.