یکی از مهم ترین نکات در باب تربیت دینی فرزندان، توجه به خصوصیت های تربیت امروزی است. بسیاری از والدین، به لوازم تربیت امروز کودکان، توجه ندارند. به عبارت دیگر، این دسته از والدین، به تفاوت های تربیت امروز و تربیت گذشته بی توجه هستند. تا چند ده سال پیش، پدر و مادر از جایگاه خاصی در تربیت فرزند برخوردار بودند. آنها یگانه منبعی بودند که کودکان برای آموزش در اختیار داشتند.

بنابراین تقریبا هر آنچه پدر و مادر دیکته می کردند، کودکان، فرا می گرفتند. اما امروزه، مسیر تربیت پذیری، دچار تکثر شده است. کودک در کنار پدر و مادر، از وسایل ارتباطی دیگری نیز برخوردار است؛ رادیو و تلویزیون، روزنامه ها، شبکه های اجتماعی و به طور کلی ماهواره، مدرسه و... در نتیجه کودک با ملغمه ای از آموزش ها مواجه است، کثیری از داده ها، همواره وارد ذهن او می شوند.

پس امروز نوع تربیت با قدیم متفاوت است. حال تکلیف والدین در این میان چیست؟ این مساله به طور خاص در باب تربیت دینی فرزندان، چه پاسخی پیدا می کند؟ به نظر می رسد اگر پدر و مادر می خواهند معارف دینی را به کودکانشان منتقل کنند، باید به این نکته توجه داشته باشند که امروز تربیتی که از سوی والدین ارائه می شود، با رقبای بسیار قدری مواجه است و بنابراین والدین باید به جای روش القایی از روش اقناعی استفاده کنند، یعنی با آوردن دلایل، معارف دینی را برای کودک خود، توجیه کنند. این کار باعث می شود کودک دلایل کافی را برای ترجیح دادن آنچه از پدر و مادر فراگرفته پیدا کند.