ما در کشوری زندگی می کنیم که قومیت های مختلف از کرد، ترک و بلوچ گرفته تا گیلک، مازنی و لر در کنار هم زندگی می کنند که از حیث رسانه هر کدام از آنها یک فرصت فرهنگی فوق العاده است. اگر تهران را به عنوان پایتخت با شبکه های سراسری آن در یک طرف قرار دهیم و بقیه استان ها را با شبکه هایش در طرف دیگر، به سادگی روشن می شود شبکه های استانی چه ظرفیت فراوان و بالقوه ای در مخاطب پذیری دارند که می توان از این پتانسیل بهتر بهره برداری کرد. شبکه های استانی در راستای تقویت فرهنگ بومی و تحکیم همبستگی ملی حرکت می کنند و می توان آن را نماد و مصداقی از وحدت در عین کثرت دانست. آنها همچون پازل هایی هستند که در هماهنگی با هم، یک واحد یگانه را می سازند.