وقتی خبر را در روزنامه خواندم، رفتم بیمارستان. از دریچه کوچک اتاق آی سی یو، نگاهش کردم، دریچه بالابود و قد کوتاه من نمی رسید. روی پنجه پا بلند شدم و به زحمت دیدمش. هزار تا لوله به بدنش وصل بود. ملتهب بود، سرش را تکان می داد. انگار می خواست از قید و بند لوله ها آزاد شود...گریه ام گرفت. بدجوری گریه ام گرفت. داشتیم مرد بزرگی را از دست می دادیم.

تمام حرفه مترجمی ام را به او مدیونم. به او مدیونیم. به او و انتشارات امیرکبیرش. (این «ش» خیلی معنی می دهد). مردی خودساخته و قوی و خوش فکر و خوش باطن. مردی که تاریخ ادبیات معاصر ایران به او سخت مدیون است حالاآن مرد بزرگ داشت از دست می رفت... از پشت شیشه آن پنجره کوچک دیدم دارد می رود.