یک جمله کلیشه ای در نقد فیلم های ایرانی مدام تکرار می شود: «مشکل اصلی از فیلم نامه است». و البته با وجود کلیشه ای بودن این نقد، متاسفانه گزاره درستی است. همین گزاره را در مورد تئاتر این سال های کشور هم می توان به کار برد: «مشکل از نمایش نامه هاست». کارگردان های خوبی داریم که پر از ذوق صحنه پردازی و تصویرسازی و مهیاکردن میزانسن های جذاب هستند. و چه بازیگران خوبی داریم. ایده های مضمونی و بصری خوب هم در تئاتر فراوان است، اما پای روایت ها می لنگد. به هرحال این نمایش ها، دارند (می خواهند) داستانی بگویند. چرا داستان شان را نمی گویند؟ چرا این جوری می گویند؟ چرا چنین تصور می شود که روایت در تئاتر باید