سه ساله بودم که در یک سانحه تلخ رانندگی، عمه ام به رحمت خدا رفت در حالی که پسرش طفل دوساله شیرخواره ای بود و دخترش کودکی چهارساله. پدر و مادرم در پاسخ انبوه پرسش های کودکانه ام از علت گریه ها و ناراحتی ها و اینکه عمه ام کجا رفته، می گفتند: «عمه فرشته رفته پیش خدا»! و از همان زمان، خیلی کودکانه در ذهن من حک شده که وقتی عزیزی از دنیا می رود، رفته است پیش خدا.

نخستین باری که عازم سفر عمره بودم، همه فکر و ذکرم این بود که قرار است بروم پیش خدا. بسیار تردید داشتم که آیا آمادگی و لیاقت پیش خدارفتن را دارم یا نه. رفتم؛ با جانی تهی و توشه ای سبک. آرامش مدینه و شکوه و هیبت مسجدالحرام چنان مرا مسخر