سیدعلی صالحی سال ها شاعری کرده بیش از سه دهه با کلمات بازی کرده است. او شاعری است که مصادیق انسانی چون صلح، عشق و دوستی در شعرهایش نمود زیادی دارد. خودش دقیقا به یاد ندارد از چه زمانی این مصادیق انسانی در او راه یافته اند. شاید زمانی که چهار یا پنج ساله بوده و در زادگاهش مرغاب ایذه بازی می کرده، وقتی که شاخه ای ترد را در دست داشت، شاخه ای که از درخت مورت کنده بود، وقتی پیش پدر رفت با این سوال مواجه شده که آیا وقتی که آن شاخه را می چیده از مادرش اجازه گرفته یا نه؟ و پدر خواسته که برود و از درخت عذرخواهی کند و دیگر در بهار شاخه ای را نشکند. او به درخت گفته سلام، و شاید همان سلام معجزه درک عشق