تفاوتی بین فیلم ویدئویی و سینمایی وجود ندارد. یک فیلمساز می تواند حرف خود را با یک فیلم 35 میلیمتری بزند یا با یک بودجه 20 میلیونی یا میلیاردی فیلم بسازد.

«پریدن از ارتفاع کم» به کارگردانی حامد رجبی پروانه ویدئویی دارد اما این فیلم توانسته جایزه منتقدین برلین را به دست آورد. از آنجا که ما محدودیتی در پروانه نمایش نداریم آن را اکران کردیم یا مثلا«316» به کارگردانی پیمان حقانی که در چند جشنواره بین المللی شرکت کرده پروانه ساخت ویدئویی دارد. در هر صورت پروانه ویدئویی یا سینمایی فقط منحصر به ایران است و در جشنواره های دنیا تفکیک ندارند.

یک فیلم با هر میزان هزینه که ساخته شود با روش ساخت ارزیابی می شود. چه ساخت فیلم با موبایل باشد یا حتی از عکاسی برای ساخت فیلم استفاده کرده باشد، کلیت آن ارزیابی می شود و در هر صورتی راه خودش را پیدا می کند پس این تفکر اساسا اشتباه است که فیلم حتما باید اکران شود.

قرار نیست هر فیلم اکران شود. به طور مثال کشور هند سالی 1500 تا 2000 فیلم می سازد یا آمریکا 500 فیلم می سازد اما نهایتا 40 تا 50 درصد این تولیدات اکران می شوند. در سینمای ایران نیز فیلم هایی داشتیم که مجوز سینمایی گرفتند اما ساختشان آبروریزی بود و بر عکس فیلم های ویدئویی داشتیم که در جشنواره های مختلف درخشیده اند. به نظرم اساسا تفکیک فیلم ها بر خلاف ذات سینما باید صورت گیرد.