اتاق کوچک برایشان حکم خانه را دارد. یک اتاق کوچک، یک مادر و دو پسر. صدای چرخ خیاطی، موسیقی روزهایشان بوده است. نشانی از پدر نیست. مادر دست تنها پسرها را بزرگ می کند. پسرها درس می خوانند. یکی شان رتبه سه رقمی کنکور را می آورد و آن یکی، نه رتبه دو رقمی، نه یک رقمی بلکه رتبه یک را می آورد. شاگرد اول کنکور. حالامادر و پسر روی سن هستند. حضار برایشان دست می زنند. مادر بغض می کند. اشک ها سرازیر می شود. پسر، همان که شاگرد اول کنکور است، خم می شود تا دست مادر را ببوسد. آنها اینجا هستند؛ کنار دیگر اعضای «موعود» که اسمش خوب می چرخد در دهان. وعده های خوب می دهد. آینده، کودکان، تحصیل. با این کلمات یک جمله بسازید. دو جور می شود نوشت. بستگی دارد که چه به ذهن بیاید. «کودکان با تحصیل آینده را می سازند.» «کودکان باز مانده از تحصیل از آینده باز می مانند.»