خبر آمد که سردار حسین همدانی رفت. لحظه ای که خبر به جانم نشست، بیش از آنکه به سردار فکر کنم از جا ماندگی خودم حالم گرفت. سردار که باید می رفت. سردار که در صراط رفتن بود و مگر جز این، زیبنده سردار بود. این مائیم که در این هندسه حضور، حصاری به قد عاداتمان به دور خویش کشیده ایم و سردار سربدار این هندسه را بر هم زد و رفت. سردار سربدار حسین همدانی، آن سیمای سفید کرده در آسیاب جهاد، سال هاست که می رفت و ما گمان کردیم در کنارمان است. او بازمانده قافله ای بود که سالارش حاج احمد قافله ای بود. گمانم اکنون سردار سلیمانی غصه دار است، گمانم اکنون مرغان دشت جهاد هوایی شده اند. ولی شما مرغان وحشی کجا و ما اهلی شدگان در قفس عادات کجا. آیا کسی صدای ما را می شنود؟ آیا امیدی برای ما هم هست؟