در فرهنگ ایرانی «مرد» را به سفره داری و خیری که به دیگران می رساند، می شناسند. در این فرهنگ، موجودیت «مرد» هنگامی مفهوم واقعی خودش را پیدا می کند که وجودش سایه ساری باشد که جمعی در این سایه سار بهره ای از آسایش ببرند. در این سال ها که تولید کردن، مشکل زاترین و پردردسرترین طریق معیشت بوده و تولیدکننده ها زیر کوهی از مشکلات دست و پا می زنند، بسیاری عطای آن را به لقایش بخشیدند و سراغ دلالی و واسطه گری رفتند. مردی را می شناختم که زیر بار مشکلات تولید کمرش خم شده بود و همچنان به هزار ترفند سعی می کرد تا چراغ کارخانه کوچکش را روشن نگاه دارد. یک بار از او پرسیدم «چرا با وجود این همه مشکل ریز و درشت،