آژانس «شیشه» ای ملتهب است، هر کس به فکر این است که به برنامه خودش در شهری دور یا آن سوی گستردگی آبی رنگ برسد. «حاج کاظم» اما قصه می گوید، با اینکه می داند «بد موقعی برای قصه گفتن» است، از جوانانی می گوید که روزی راهی جنگ با غولی شدند که به شهر حمله کرده بود. از روزی می گوید که جوانان غیرتمند و خوش قد و بالای شهر دست و پای غول را قطع کردند و خسته و زخمی به شهرشان برگشتند، اما شهری ها آنقدر تغییر کرده بودند که جوانان شان را نمی شناختند، جوانان دیروز مثل اصحاب کهف پول شان بی قیمت شده بود. بغض مرد می شکند اما هنوز به قهرمان قصه اش «عباس» فکر می کند. در سکانسی دیگر، التهاب آژانس کمتر شده، مردی خسته