اینکه بخواهند 10 سال به جنگل های ما تنفس بدهند، کارشناسی نیست. بسیاری از درختان جنگلی ما، بالای 15 سال سن دارند و الان قابل استفاده اند، 10 سال دیگر نمی توان از آنها استفاده کرد. باید طرح صیانت از جنگل داشته باشیم، به این معنی که عمر مفید چوب ها را درنظر بگریم و بتوانیم کاشت داشته باشیم، یعنی احیای دوره ای جنگل. اگر این نعمت الهی را استفاده نکنیم و بگوییم فرصت استراحت برای جنگل باشد و آن را احیا نکنیم و از این نعمت خدادادی استفاده نکنیم، این سرمایه عظیم را بلااستفاده رها کرده ایم. این طرح، کاری غیرکارشناسی و غیراصولی ست. باید بر اساس نیازهای جامعه پیش برویم و آنها را برآورده کنیم. همه جای دنیا به ازای برداشت یک اصله درخت، باید یک اصل درخت نشا داشته باشیم. این می شود همان احیا و حفاظت. اگر از جنگل ها، نظارت و حفاظت نکنیم، این منابع را به دست قاچاقچیان و مافیا داده ایم و آنها را باید از بین رفته تلقی کنیم که برای آیندگان هم چیزی باقی نمی ماند.

در این میان تعارضی بین سازمان محیط زیست و سازمان جنگل هاست. هرکدام حرف خودشان را می زنند. باید هرکدام از این سازمان ها، یک پروسه و طرح را پیگیری کنند، به نتیجه برسانند تا متناسب با جنگل های شمال برداشت اتفاق بیفتد. من مخالف برداشت 10 ساله ام، همه گونه های جنگلی را نمی توانیم به یک چوب برانیم، خیلی از جنگل های ما در سن 10 تا 15 ساله هستند، اگر 10 سال هم بگذرد فایده ندارد. من به طرح علمی معتقدم. امروز ما تبدیل به بزرگ ترین وارد کننده کاغذ دنیا شده ایم. صنایع کاغذ و چوب ما خوابیده، کارخانه چوکای ما 4000 کارگر داشت، الان کمتر از 100 کارگر دارد. صنعتی به این عظمت که مواد اولیه اش چوب های جنگل های ماست، دارد از بین می رود. وقتی نظارت از بین رفت، همین چوب ها توسط قاچاقچی ها برده شد. 10 سال تنفس فایده ندارد، وقتی هیچ برداشتی از جنگل نداریم. درخت هایی که باید استفاده کنیم به این ترتیب از بین می روند و دیگر نمی توان به موقع از آنها استفاده کرد.