«هر کدام از صحنه های این نمایش برای من یک تابلوست. یک تابلوی به یاد ماندنی و شما اگر دقت نکنید تابلوی من خراب می شود...» تماشای او هنگام کارگردانی صحنه، با آن موی سپید و گاه کمی آشفته، یادآور رهبری یک ارکستر است. مواجهه او با جزء به جزء عناصر صحنه، تداعی کننده لحظاتی است که رهبر ارکستر سازها را گاه با ملاحت و گاه با تندی به سخن گفتن فرامی خواند.

ناصرالدین شاه آشفته بر تختش به خود می پیچید. دورتادور سالن بازیگرانی که در این صحنه بازی ندارند به این تابلو زل زده اند. ناصرالدین شاه با حالتی که نشان از روان گسیختگی او دارد، پریشان و خواب زده، امر مهدعلیا مادرش را تایید می کند: «امشب کار یکطرفه