در روزهای پایانی ماه جاری میلادی باراک اوباما، رئیس جمهوری امریکا در کاخ سفید میزبان محمد نواز شریف، نخست وزیر پاکستان خواهد بود تا مذاکراتی درباره توافق هسته ای واشنگتن و اسلام آباد داشته باشند. هرچند از این توافق هسته ای به عنوان یک «موفقیت بزرگ دیپلماتیک بالقوه» نام برده می شود. اما مغایرت های موجود در مفاد آن احتمالا مانع مانورهای سیاسی مقامات ارشد دو کشور روی این توافق خواهد شد. پاکستانی ها 10 سال پیش، در زمان ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش که توافق هسته ای امریکا و هند به امضا رسید، امید داشتند با امریکا به توافق هسته ای مشابه برسند. اما دولت بوش حاضر نشد توافق هسته ای خود با هند را برهم زده و با همان مفاد و شرایط پاکستان را جایگزین هند کند. دولت بوش اعلام کرد، توافق هسته ای واشنگتن – دهلی نو یک استثنا بود و نمی توان آن را جایگزین توافق با اسلام آباد کرد. در عوض اکنون دولت اوباما حاضر شده با پاکستان توافق هسته ای امضا کند و حمایت های قابل توجهی هم از سوی جوامع طرفدار منع گسترش سلاح های هسته ای در امریکا کسب کرده است. روزنامه واشنگتن پست نوشت: امریکا آماده است محدودیت های بین المللی علیه فعالیت های صلح آمیز هسته ای پاکستان را بردارد و در عوض پاکستان به صورت داوطلبانه برنامه تسلیحات هسته ای خود را محدود کند. اما نکته قابل توجه و احتمالا دردسرساز این است که مفاد توافقی که امریکا به پاکستان پیشنهاد خواهد کرد با مفادی که هند در سال 2005 با امریکا امضا کرد، متفاوت است.

این در حالی است که اسلام آباد همواره خواستار برابری هسته ای هند و پاکستان بوده و تبعیض را برنمی تابد. از همه اینها گذشته، در سال 2005 زمانی که چین نتوانست مانع اجرایی شدن توافق هسته ای هند و امریکا شود، ساخت رآکتورهای هسته ای جدید در پاکستان را آغاز کرد و به این طریق پاکستان با کمک چین از محاصره هسته ای جهانی خارج شد. اکنون زمزمه توافق هسته ای واشنگتن – اسلام آباد در واقع چرخه روابط سرد سه جانبه بین هند، پاکستان و امریکا را کامل می کند. دوستان پاکستان در واشنگتن فکر می کنند می توانند با کمک گرفتن از پکن این چرخه سه جانبه را تبدیل به چهارجانبه کنند اما این اتفاق می تواند شرایط را حتی بدتر از امروز کند.