ققنوس در افسانه های کهن سرزمین ما، نماد زنده شدن دوباره از خاکستر خویش است و من هنرمند را جز ققنوسی که از انگاره های نقره ای فام خرد، دانش، معرفت، فلسفه و هنر زاده می شود و در طول حیات خویش، پر و بال می گیرد و با رندی و بی باکی در جامعه انسانی اوج گرفته و در نهایت سر به آسمان می ساید، نمی پندارم. این انسان ناب و پاک سرشت، درواقع حضور و ظهورش در هر جامعه ای موهبت و معجزه ای است که پیوندهای اذهان و قلب های بشری را مستحکم و قوای فکری آدمیان را به تعالی می کشاند و چنین معجزه ای در کهن بوم ما به فراوانی رخ داده و رخ خواهد داد، تنها چشم بینا و گوش شنوا برای رازگویی این اهل دل نیاز است؛ اینان که نغمه ای سر دادند و جهان تشنه به آواز و ساز وجودشان به سماع درآمد.