دغدغه پیوند با گذشته و عدم توفیق در به وجودآوردن یک جریان معماری که بتواند به صورت صحیح، تداوم بخش و تکامل دهنده تاریخ معماری ایران باشد و سهمی را در معماری معاصر جهان به خود اختصاص دهد یا بتواند به پیشبرد معماری جهان کمک کند، باعث شده که معماران ایرانی با استفاده از تجربیات قبلی تلاش های جدیدی را آغاز کنند.

در این تلاش دو نکته حائزاهمیت است: اول اینکه معماری جهان درمجموع، یک سیر تکاملی را نشان می دهد و تمامی عناصر، اجزای این سیر تکاملی اند و مشخصه این سیر تکاملی عظیم که در بیش از چندهزارسال رخ داده است، حرکت عمومی آثار معماری به موازات حرکت کلی جهان هستی، یعنی حرکت از یک کیفیت مادی به یک کیفیت روحی و به بیان معمارانه، کم کردن ماده و افزایش فضاست.