1 بودلر در مقدمه ای بر کتاب «داستان های خارق العاده» ادگار آلن پو نوشت: «به فهرست بلندبالای حقوق بشر، که قرن نوزدهم خردمندانه و از روی خوش خدمتی مدام بازگویش می کند، دو قلم باید افزود: حق تناقض گویی، حق وداع گفتن با دار فانی»،1 شایگان معتقد است حق تناقض گویی یعنی ناسازه گویی، «که در اشعار بودلر در قالب کلام دلفریب شطح آمیز تجلی پیدا می کند، بر کل اندیشه و هنر او سیطره دارد و این ویژگی ابعاد و لایه های متعدد، و گاه متعارض به آثارش می بخشد. و بر اساس همین تناقضات موجود در نهاد شعر اوست که انواع مکاتب و صفات را به هنر و شخصیتش نسبت داده اند. شخصیت بودلر نیز همچون اشعارش کانون صفات متناقض است».2