اقتصاد احیا موضوعی است که طی دو دهه آخر قرن بیستم در مرکز توجه نظریه پردازان اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی قرار گرفته است. استورم کانینگهام در اثری با نام «اقتصاد احیا» این مفهوم را نوعی از فعالیت اقتصادی می داند که دارایی های میراثی و ساختارها و اشیا را به اوضاع پیشینشان بازمی گرداند یا آنها را به وضعی مناسب تر و کارکردی تر از پیش می برد یا آنکه ساختاری را از تخریب می رهاند؛ بی آنکه به زمین بیشتری نیاز داشته باشد، اما اقتصادی که کانینگهام بیان می کند به گفته خود او جنبه های جالب توجه دیگری دارد. سالانه میلیاردها دلار صرف احیای میراث تاریخی می شود؛ اما بیشتر کنشگران و بیشتر سرمایه ای که در این راه خرج می شود، همواره در انزوا و در سایه است.