کم سن بودیم که به عقد هم درآمدیم، دختر عمو و پسر عمو بودیم. عمرزندگی مشترکمان تنها 5 سال بود و از این سال ها تنها یک سال و نیم حضورش درخانه را حس کردم. برای حضور در کنار رزمندگان آرام و قرار نداشت. حسن همیشه در حال رفت و آمد به جبهه و خانه بود اما گاهی حضورش به یک روز هم نمی رسید و همان ساعات هم در نگاه من عاشق بیش از لحظه ای به چشم نمی آمد و با هر بار رفتنش انگار قلب من را هم با خود می برد. هر چند او را بدرقه می کردم اما هرگز قادر نبودم تا چند روز مانع اشک هایم بشوم و این اشک ها از عشق به مردی بود که نه تنها برای آب و خاک میهن ارزش قائل بود و ایثار می کرد بلکه به خانواده نیز بسیار بها می داد