در حافظه سیاسی ایرانی ها دو رفتار انتخاباتی دولت سابق فراموش نشدنی است. رفتار اول به روزهای ثبت نام کاندیداها برای انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 بر می گردد زمانی که در صحنه ای بی سابقه و غیر منتظره، رئیس دولت دهم دوشادوش دستیار ارشد به عمارت وزارت کشور گام نهاد و در برابر دوربین ده ها شبکه خبری حمایت عریان و بی واسطه خویش را از یک کاندیدای ناکام اعلام و ابراز کرد. اتفاق دوم کمی قبل از آن در رفتار یکی دیگر از نزدیکان رئیس دولت پیشین رقم خورد. کسی که همزمان سخنگوی دولت احمدی نژاد بود با نادیده گرفتن مسئولیت حقوقی خویش در دولت و نیز منصب اجرایی در شورای نگهبان به موضع گیری علنی و تند علیه کاندیدای رقیب پرداخت رفتاری که حتی بزرگان اصولگرا آن را نفی و تقبیح کردند.