صبح علی الطلوع با لگد محکم عموجان دلواپس مان از خواب برخاستیم. البته برخاستن که چه عرض کنم؛ پرتاب شدیم به عالم بیداری! ایشان با فریادهای گوشخراش به حلزون گوش ما حمله ور شده بودند که «با هماهنگی لاریجانی شرایط را جوری پیش بردید که مجبور شدیم خفت برجام را قبول کنیم و حالاهر روز که می گذرد یک مصیبت تازه پیش می آید و هنوز از وعده های ظریف خبری نیست که نیست. مگر همین جناب ظریف نگفته بود که اگر برجام 5 باشد یا 95 باید از ظرفیت هایش استفاده کنیم. 95 بخورد توی سرتان. 5 اش کو؟» ما با صورتی نشسته و چشم هایی پف کرده و گیج و منگ خواب حیران مانده بودیم که چه پیشامد کرده؟ باز رئیس جمهوری چیزی گفته و پلیس مخفی های مطبوعاتی را نواخته که عموجان ما را از خواب شیرین بیرون کشیده اند؟