روزی سه نفر با هم نشستند و گفتند: «بیاییم یک مجله سینمایی دربیاوریم.» این را گفتند و آستین بالازدند و اتفاقی را در تاریخ مطبوعات این مملکت رقم زدند که منحصربه فرد ماند و احتمالاخواهد ماند. مجله فیلم خیلی ها-مثل من- را عاشق سینما کرد و حالارسیده است به شماره 500.

32 سال برای درآوردن منظم یک مجله-ماهنامه-زمان کمی نیست. می شود در این 32 سال به دنبال گاف ها گشت و نیمه خالی لیوان را دید. می شود بی رقیب بودن مجله فیلم را در دهه شصت جزو آسیب های سینمای ایران در نگاه فیلمسازان این سینما جست و جو کرد و وجه غالب روشنفکری سینماگران دهه شصت و هفتاد سینمای ایران را از آدرس هایی دانست که مجله فیلم به سینمای ایران، همسو با نگاه ضدتماشاگر نهاد های اصلی تصمیم گیری در آن سال ها به مخاطب و فیلمساز می داد. به اینها اضافه کنید نبود نقد فیلم در آن سال ها را که عملادر مجله فیلم تعطیل شده بود. می شود نشست و این ضعف ها را فهرست کرد. اینجا اما حرف، چیز دیگری است. همراهی این سه نفر-مسعود مهرابی، هوشنگ گلمکانی و عباس یاری-برای درآوردن مجله ای که همه چیزش نشان از نگاه سیستماتیک و خط کشی شده به مخاطب یک مجله تخصصی سینمایی داشت، احترامی جدی را در حرفه ای های این فضا برمی انگیزد.

این احترام زمانی بیشتر رخ می نماید که روی جلد شماره 500 با ایده ای از سردبیر افتخاری اش؛ اصغر فرهادی این ماندگاری را به یاد می آورد. عکسی از عزت الله انتظامی، جمشید مشایخی و داوود رشیدی (اینجا هم ترکیب سه نفره است؛ مثل ترکیب مثلث خود مجله فیلم) که به یاد جلد شماره چهار مجله فیلم-بهمن 1362- که عکسی با همین ترکیب در فیلم «خانه عنکبوت» علیرضا داوودنژاد چاپ شده بود، دوباره سر یک میز نشستند و موی سپیدشان را زینت ماندگاری «فیلم» کردند. مجله فیلم خیلی از ماها را عاشق سینما کرد، خیلی از ماها از دوره های مختلف جشنواره فجر فقط شماره ویژه های مجله فیلم برایمان مانده است. خیلی از ماها با همین شماره ها و دانستن اینکه چه فیلمی را چه کسی ساخته، از مدرسه فرار می کردیم که به صف جشنواره برویم و اکران اول فیلم ها را ببینیم و خیلی از ماها خیلی خاطرات دیگری از مجله فیلم داریم. امیدوارم مجله فیلمی ها به شماره هزار برسند. چیزی نمانده تا 1000، فقط یک نیمه!