یکی از مهم ترین ادوار زندگی، دوره نوجوانی است که طی این دوره فرد احساس منحصربه فرد بودن دارد و برای اثبات این امر سعی می کند به نحوی منطقی و غیرمنطقی با دیگران ارتباط برقرار کند. کسانی که از معنویت پایدار و منسجمی برخوردار هستند عموما نحوه ارتباط و تعامل خود با دیگران را به صورت هدفمند طراحی می کنند. این گروه از افراد با نگرشی ساختاری در صدد ارتقای جایگاه شخصیتی خود هستند ولیکن گروه دیگری از افراد که هویتی پراکنده و غیرمنسجم دارند همواره به دنبال هویتی جدید بوده و از آنجایی که رسیدن به این هویت جدید آسان نیست با درگیری فکری و انحطاط رفتاری روبه رو می شوند به نحوی که می توان بیان کرد این شاخه زمینه ساز انحرافات رفتاری دوره نوجوانی می شود. بررسی های جرم شناسانه حاکی از آن است که بیشتر مجرمان الگوی رفتاری و تربیتی صحیحی برای رسیدن به این سازه شخصیتی ندارند و برای کسب این موضوع درگیری های شدیدی بین آنها و دیگران ایجاد می شود. از آنجایی که شخص درصدد آن است که به معرفی خود به عنوان فردی اثربخش در گروه سنی خودش بپردازد از هرگونه رفتاری دریغ نمی کند. شایان ذکر است که یکی از مولفه های موثر جهت تقویت و تشویق افراد در دوره نوجوانی دوستی با گروه های همسال است. بنابراین گرفتن تاییدیه از این دسته از افراد در اولویت اولیه رفتار نوجوان بوده و غیرقابل کتمان است. با نگاهی دقیق به این مساله می توان بیان کرد که در نخستین مرحله این دسته از افراد به دنبال رفتارهای مجرمانه نیستند بلکه درصدد تثبیت جایگاهی ماندگار برای خود بوده ولیکن آنهایی که راه رسیدن به این مولفه را نمی شناسند از زمینه های انحرافی استفاده می کنند لذا همواره کارشناسان تعلیم و تربیت تاکید می کنند که به منظور پیشگیری از این گونه رفتارهای انحرافی در بین نوجوانان باید به پذیرش بدون قید و شرط آنان پرداخت و تضعیف جایگاه شخصیتی این گروه را باید از ذهن دور کرد. البته این نکته را نیز نباید فراموش کنیم که ساختار رفتاری افراد تحت تاثیر الگوهای رفتاری والدین بوده و ارائه آموزش های مناسب به والدین در قالب شیوه ارتباط موثر یا مهارت های زندگی باید در دستور کار قرار گیرد.