: استرس های دوران کودکی خطر احتمال ابتلابه افسردگی را در بزرگسالی بالامی برد.

تحقیقات نوین نشان می دهد پرخاشگری های کلامی والدین و فریاد کشیدن بر سر کودکان بویژه پیش از سه سالگی، اعتماد به نفس کودک را در محیط های اجتماعی آسیب پذیر کرده و خطر ابتلابه افسردگی را در سنین بالاتر افزایش می دهد.

محققان در آخرین دستاوردهای خود به این نتیجه رسیده اند، کودکانی که با فریادهای بی وقفه والدین تهدید می شوند یا با نادیده گرفته شدن از سوی والدین دچار استرس می شوند، بیشتر از دیگر کودکان به کمرویی دچار شده و افسرده می شوند.

محققان این رابطه را به دلیل واکنش های متفاوت مغزی کودکان به استرس در مقایسه با بزرگسالان معرفی می کنند. روان شناسان دانشگاه دوک در تگزاس امریکا با انجام پژوهشی روی کودکان به این نتیجه دست یافته اند استرس های 3 سال نخست زندگی کودک بر شیوه حل مساله افراد در بزرگسالی و احتمال ابتلابه افسردگی در آنها رابطه مستقیم دارد. این تحقیق که بر گروهی از کودکان 11 تا 15 ساله انجام گرفت، مشخص کرد بخشی از مغز کودکان صفر تا 3 ساله که مسئول پاسخ به محرک های محیطی و تنظیم رفتارها در مقابل استرس است تحت تاثیر رفتارهای تکانشی والدین، پرخاشگری های کلامی و بی توجهی عاطفی آن ها، پردازش هایی صورت می گیرد که با شیوه برداشت افراد از موقعیت های محیطی در بزرگسالی ارتباط داشته و زمینه ساز بروز مشکلات رفتاری مانند افسردگی شده و هراس اجتماعی را بالامی برد.

دکتر جامی هانسون سرپرست این تیم تحقیقاتی می گوید پدر و مادرانی که به واکنش های هیجانی فرزندان شان بی تفاوت هستند یا با پرخاشگری های کلامی سعی می کنند تا شرایط را به نفع خود کنترل کنند در مسیر تخریب اعتماد به نفس فرزندان قدم برداشته و آنها را مستعد افسردگی می کنند.

این محقق ادامه می هد، کودکانی که معمولا قادر نیستند از حقوق خود در گروه های همسال دفاع کنند یا در بزرگسالی دچار تحریف های شناختی شده و به واقعیت های محیطی افسردگی واکنش نشان می دهند، معمولا 3 سال اول زندگی شان را در معرض استرس های خانوادگی گذرانده اند. دعواهای زن و شوهری، مرگ یکی از والدین، جدایی و مراقبت های ضعیف مادر در سه سال نخست زندگی از دیگر ریسک فاکتورهایی است که زمینه افزایش احتمال ابتلابه افسردگی در بزرگسالی را بالامی برد.