عباس صفاری شاعری است که سال هاست در امریکا زندگی می کند. شاعر «کبریت خیس» وقتی ایران را ترک می کند یکسره دور شعر و شاعری را خط می کشد تا فقط درس بخواند، اما شعر دست از سر او بر نمی دارد و در برهه ای که کارهای مختلفی از نقاشی تا دکورسازی تئاتر می کرد یک باره یادش می آید که او شاعر است و باید شعر را انتخاب کند. او شاعری را انتخاب کرد و این انتخاب تا همین سال ها با او مانده است. هنرهای تجسمی خوانده و علاوه بر نقاشی و طراحی، کار دکور هم کرده است. نخستین مجموعه شعر او با عنوان «در ملتقای دست و سیب» بیست و سه سال پیش در کالیفرنیا چاپ شد. ابتدای شعر گفتنش به ترانه سرایی برمی گردد: روزهایی که نوجوان