اعدام روحانی آزادیخواه شیخ نمر در ریاض، اعتراض جهانیان را بر انگیخت.نه تنها شیعیان بلکه بسیاری از متفکران سنی منطقه و تحلیلگران بین المللی و حتی طیف وسیعی از دولت های جهان، سیاست مشت آهنین عربستان را محکوم کردند. این اقدام نابخردانه که ناظران آن را در چارچوب جنگ قدرت داخلی در عربستان تفسیر می کنند، توجه جهانیان را به این نکته جلب کرد که عربستان سعودی بخشی از مشکل خاورمیانه و نه بازیگری در جهت بهبود اوضاع آن است. در فضای بین المللی، سعودی ها در گوشه رینگ بودند تا کمک رسید. حمله به ساختمان های دیپلماتیک در مشهد و تهران، خوراک لازم را به ماشین تبلیغاتی سعودی داد تا نگاه ها را به مساله حساس «امنیت دیپلماتیک» معطوف کند و سرانجام با ژستی حق به جانب، به قطع روابط بینجامد.

من نمی دانم این خدمت نابخردانه به ریاض را در محاسبات سیاسی، چگونه می توان محاسبه کرد. اما با پوست و گوشت احساس می کنم که افزایش تنش در منطقه و ترسیم نا بحق چهره ای تندرو از ملت فهیم ایران، اثرات اقتصادی سنگینی دارد.

تراز در آمد- هزینه دولت ایران در وخیم ترین شرایط ربع قرن اخیر قرار دارد. در غرب و شرق و جنوب ایران جنگ های عراق، سوریه، یمن و افغانستان امنیت ملی ما را تهدید می کند. انباشت بیکاری و تعمیق رکود، فشار زیادی بر پنج دهک کم درآمد وارد می کند. در چنین اوضاعی، بی مسئولیتی و رفتارهای نا بخردانه برخی جریان های داخلی حیرت آور و حتی رعب انگیزاست. پایداری ایران عزیز، در گرو نجات بنگاه های درمانده ایرانی، ایجاد انبوه فرصت های شغلی، شکستن بن بست تامین سرمایه و نشاط اقتصادی است.

بازی های داخلی اما نشان می دهد خیلی ها، عمق بحران اقتصادی و پتانسیل جدی آن برای به هم زدن تعادل کلان کشور را درک نمی کنند. مهار مشکلات اقتصادی کاری بس دشوار است. حتی اگر بسیج ملی، اتحاد قوای داخلی و همه گیری حزم و تدبیر مهیا باشد، این کار، باز هم دشوار خواهد بود.