بابای ما عادت داشت وقتی ازپس کارهای زندگی برنمی آمد، کارهای زندگی را می انداخت روی دوش ما؛ مثلاناتوان از گرداندن چرخ زندگی بود و توی اجاره می ماند، به ما می گفت: شما باید مستقل بار بیایید و از الان بهتر است بخشی از درآمد یا پول توجیبی تان را خرج اجاره زندگی بدهید، پس کرایه را شما بدهید. یا بابامان می گفت برای اینکه ما احسان را یاد بگیریم، بهتر است ما ناهارمان را نخوریم و غذایمان را بدهیم برادرمان که دو روز بود هیچی نخورده بود. بابای ما با این کار، از لحاظ شیمی و از لحاظ ذهنی ما را ارضا می کرد و کاری می کرد ما حس کنیم آدم خیلی مهربانی هستیم؛ اما ازلحاظ فیزیکی ما کاملاداشتیم لاغرتر و ضعیف تر می