اسکارلت دهه 60 من، اجرائی نبود که شیفته یا فریفته اش شوم. دلیل هم دارد. از یک طرف دستمایه متن احتمالاتئاتر تناسب خاصی با طرز فکر من و دغدغه هایم نداشت و فرم هم شاید با الزامات بیرونی تناسبی داشت، اما دقیقا تنها روشی نبود که می توانست مضمون یا درون مایه را بیان کند. در طرف دیگر، رامین با گروه موسیقی اش کاری بی نهایت شبیه کارهای گروه پیکسیز را اجرا می کرد که برای منی که تا آخر در کنسرت خود گروه پیکسیز به زور ماندم و آن هم صرفا برای تماشای مخاطب ها و شنیدن آهنگ ته فیلم «باشگاه دعوا»، خیلی جذاب نبود. من با لحن های نوشتار، هم در دکلمه یا تئاتر و هم در لیریک های رام مشکل داشتم. اما لحن های اجرا هم