دلم گرفت هتر از آن بود که دستم به قلم برود! خدایا! داریم به کجا می رویم؟! همه چیز به کنار! آیا زنان که پیامبر اسلام آنها را ریحانه می نامید و به عنوان یکی از سه چیزی که در عالم دوست می داشت از آنها نام می برد...

. آیا زنان که امام خمینی(ره) دامان آنها را معراج گاه مردان می خواند و با قرآن کریم مقایسه شان می کرد، هرگز، هرگز، هرگز! پیش بینی روزهایی را می کردند که کسانی به نام اسلام با زنان چنین به درشتی سخن بگویند و حرمت، کرامت و

شخصیت آنها را این گونه بی رحمانه زیر سوال ببرند؟! آن هم در جامعه اسلامی که افتخارش زمامداری علی (ع) است که برای برآوردن خلخالی از پای زنی یهودی، آنچنان برآشفت و برای خود آرزوی مرگ کرد. اما دلم گرفته تر از آن بود که دستم به قلم برود! این روزها رد صلاحیت زنان، آن هم در شرایطی که باز همه چیز به کنار! زنان کشورمان با حضور معنی دار خود در حوزه های ثبت نام، عزم خود را برای حضور 30 درصدی در مجلس آینده به منظور کمک به کشور و برای خدمت مادرانه به میهن و فرزندانش و با آرزوی ارتقای سطح اخلاق و معنویت در جامعه، جزم کرده اند و آگاهانه به میدان آمده اند تا عرصه را برای نیل به توسعه همه جانبه و پایدار هموار کنند! تو که تمام آنچه از سفرت به کاشان در خاطرت مانده، زیبایی معماری شهر و مهر و محبت مردمان هنردوستش است! تو تجلی همه زیبایی روح و ذهن زنان ایران هستی. این همه بزرگوار و بخشنده و شکوهمند. چهره دردمند خندانت را می بوسم و با همه توان قلم به نمایندگی از همه زنان آگاه میهنم می نویسم: همه ما فاطمه معتمدآریا هستیم! همان طورکه قبلاگفته ایم و نوشته ایم همه ما شهیندخت مولاردی هستیم و ما معصومه ابتکار هستیم و همه ما همه زنان آگاه ایران هستیم.