شاه شریف امامی را عامل انگلیسی ها تصور می کرد. نمی دانم چه ذهنیتی داشت. شاه گاهی با وجود این تصورات، اینگونه افراد را در مشاغل نگه می داشت. موقعی که شریف امامی در سال 1339 نخست وزیر شد، کمیته ای در نخست وزیری به نام «کمیته طرح و فکر» تشکیل شده بود که در آن چند نفر از اعضای دولت شریف امامی (از جمله احمد آرامش، وزیر مشاور و سرپرست سازمان برنامه و بودجه و شوهر خواهر او؛ علی آبادی معاون نخست وزیر؛ وزیر دادگستری) و سرلشکر پاکروان، رئیس ساواک عضو آن بودند که درباره انجام اصلاحات اساسی در کشور بررسی نموده و برنامه وسیعی را برای مبارزه با فساد تهیه و به موقع اجرا بگذارند.

من از طرف ساواک چندین گزارش و اسناد و مدارک به این کمیته تسلیم کردم. با سقوط دولت شریف امامی، این کمیته تعطیل و بعد دولت های علی امینی و اسدلله علم سرکار آمدند. در دولت علم، پاکروان، که هنوز در راس ساواک بود، به من گفت: «به اعلیحضرت عرض کردم اگر اجازه بدهند کمیته ای نظیر کمیته طرح و فکر زمان شریف امامی دوباره تشکیل و تعدادی از رجال ملی و خوشفکر و خوشنام کشور عضو آن باشند و مسائل اساسی مملکت در این کمیته مطرح شود.» اعلیحضرت پرسیدند: «رجال ملی، مثل کی؟» و من عرض کردم: شریف امامی، ناگهان شاه با حالت برافروخته، گفت: «این جاسوس پدر سوخته، از کی رجل ملی شده؟» (برگرفته از گفت وگویی با پرویز ثابتی- مدیرکل امنیت داخلی ساواک)

شریف امامی پس از سقوط دولت آموزگار در شهریور 57 و در زمان اوج گیری انقلاب اسلامی به عنوان رجلی به اصطلاح ملی- مذهبی از سوی شاه به سمت نخست وزیری منصوب شد و واقعه خونین کشتار 17 شهریور در دوران صدارت وی رخ داد.