در گذشته زندگی ایرانی با دوستی همسایه عجین شده بود. برای کسانی که روستا و شهر خود را رها کرده و به شهرهای بزرگ برای رسیدن به آرزوهایشان کوچ کرده بودند، همسایه نزدیک ترین قوم و خویش بود و محرم اسرار. برای شهرنشین ها هم همسایه پشت و پناه بود و رفیق روزهای غم و شادی.

آن روزها گاهی همسایه ها از اعضای فامیل به هم نزدیک تر بودند و کمبودها و مشکلات یکدیگر را حل می کردند اما حالادغدغه ها زیاد شده و برنامه های ماهواره و شبکه های مجازی آنقدر مردم را سرگرم کرده که دیگر سال به سال هم یاد همسایه هایشان نمی افتند و در خانه های آپارتمانی کسی نمی داند همسایه های بغلی چند نفر هستند و چه کار می کنند و آنقدر همه درگیر زندگی ماشینی و آپارتمانی خود شده اند که شاید تنها در پارکینگ و آسانسور با همسایه شان سلام و علیکی کنند.