حدود 20 سال پیش، کمتر اثری از حضور رایانه و ابزار های دیجیتال در دفاتر و شرکت های معماری و طراحی می توانستیم بیابیم و در صورت وجود نیز صرفا جهت امور حسابداری یا نگارش متون استفاده می شدند. طراحی ها اکثرا دستی و بدون استفاده از ابزارهای دیجیتال بودند، از اسکیس های اولیه تا ارائه پروژه. از اوایل قرن بیستم، کم کم حضور رایانه برای ترسیم و استفاده در طراحی رونق گرفت که از همان ابتدا نیز بسیاری آن را توهم و خیال می پنداشتند. هدف از نوشتن این مطلب قراردادن ابزارهای دستی و دیجیتال در دو کفه ترازو نیست، بلکه رویکردی محتوایی به موضوع، چارچوب اصلی بحث را تشکیل می دهد.