گفت وگو درباره هنر تبدیل به موضوعی دم دستی شده است. از روان شناس، روان پژوهش، روان پزشک و روان کاو تا فیلسوف، سیاست مدار، جامعه شناس، انسان شناس و اقتصاددان مداخلی را برای ورود به حوزه نظری هنر معاصر پیدا می کنند. چنددهه ای هم هست که این داستان با اصطلاحاتی چون مطالعات میان متنی و میان موضوعی توجیهات جدیدی پیدا کرده است. اما این ورود، هم نابهنگام است، هم لغزان و هم موقتی. (بنگرید به تحلیل های متضاد نیچه در باب آثار واگنر). این تولید متنی بر دانش بصری- عملی استوار نیست. یعنی نظریه پرداز خود، هنری ندارد بلکه فقط درباره هنر دیگران «حرف» می زند. فیلسوفان و نظریه پردازانی که به تعریف هستی می پردازند