سینما برای آنکه موجودیت بیابد، نه الزامی به وجود قصه دارد و نه الزامی به وجود صدا. نخستین تجربه مرعوب کننده تماشاگران در پایان قرن نوزدهم چیزی نیست جز نمایی ثابت از ورود قطار و خروج مسافران از ایستگاه؛ تصویری که در آن زمان، امکان تفوق بر مخاطبی را دارد که تا به حال تصاویر متحرک را ندیده است. بنیان خلق تصاویر سینمایی و بهره گیری از قدرت تاثیرگذاری آن بر مخاطبان، همچنان، کارایی خود را حفظ کرده، اما در دنیایی که بر مدار قصه گویی و افسانه پردازی برای مردم دنیا می چرخد و از سینما کارخانه ای برای بازنمایی ادبار یا رویا می سازد، مجالی برای تحقق چنین آثاری کمتروکمتر می شود. اما در دهه های اخیر، هرچند