امروز غم بسیاری جسم و روحمان را آزار می دهد. آلامی مربوط به نفوذ دشمن و تغییر سبک زندگی خویش. هزاران نصیحت و اندرز برای آن در رسانه های دیداری و شنیداری تولید و انباشته داریم بی آن که موفق شویم به آنها عمل کنیم.

نقد مسئولان فرهنگ و نفوذ ساختاری، ماجرایی دیگر است. فهم غیرخودی از ارزش های انسانی را به متون درسی و دانشگاهی تحمیل کردیم. یک روز فیلم صحرا می ساختیم که نگاه انقلابی ما می گفت با هرطبقه اجتماعی و تفاوت فرهنگی، رسیدن به تفاهم انسانی و تحول روحی غیرممکن نیست یا قصه شهادت جوان رشیدی را می نوشتیم که همسرش را به حج می فرستاد و خود به نبرد مزدوران بعث می رفت.

امروز نسخه مدت معلوم می سازیم یا کتاب رمان باربارا دی آنجلیس و اسکاول شین را ترجمه و چاپ می کنیم. چندین ماه مردم را پای سریال هایی می نشانیم که مشکل مردی را که بین چند زن گیر افتاده حل کنند تا اگر بصراحت نمی توانیم عشق های مثلثی شبکه های ماهواره ای ترک را تبلیغ کنیم، دست کم مدل رتوش شده آن را آورده باشیم یا به تقلید از فلان برنامه شبکه بی دین مسابقات پخت وپز یا خوانندگی را بدون محرمات می سازیم در غفلت از این که آیا هر حلالی باید ترویج شود؟ آیا جامعه ای که با ازدواج دائم دچارمشکل است باید به ترویج ازدواج مجدد یا موقت بپردازد؟ آیا با یک تقلید کاملایخ و غیرجذاب می توانیم مخاطب ماهواره را جذب کنیم؟ غافل از این که اگر قرار به فریب خوردن از جاذبه های بصری باشد نمی توانیم این رقابت را ببریم. بدانیم که برنده شدن ما در عوض کردن قواعد بازی است. نقطه اتکای ما در جذب مخاطب در تولید پیام فاخر و اصیلی است که موجب بیداری و درمان جهان با پیروی از روش انبیاست. اگر برنامه های ما گاه توانسته مخاطب جهانی پیداکند، به سبب نسخه برداری از بی اخلاقی های مرسوم در محصولات فرهنگی منحرف نبوده است. به هرحال، تولید پیام های مغشوش و غیرمنسجم و تامین هدف سرگرمی نتوانسته همه قدرت نرم نظام ایران اسلامی را به نمایش بگذارد، چون ما هم دانسته و ندانسته، همان نسخه های غربی درمان فرهنگی را دنبال کرده ایم.