پیش از وقوع انقلاب اسلامی، جایگاه ایران به عنوان یکی از متحدان آمریکا در منطقه استراتژیک خاورمیانه و لزوم کنترل اوضاع این کشور در رابطه با دولت های خارجی همجوار و مخالفان سیاسی داخلی، فعالیت های اطلاعاتی، امنیتی ایالات متحده را به مقیاس وسیعی افزایش داد. به گفته «ویلیام شوکراس» روزنامه نگار مشهور انگلیسی، «سازمان سیا یکی از گسترده ترین شبکه های عملیاتی خود در جهان را در ایران مستقر کرده بود.» (کتاب آخرین سفر شاه / ص 342)

ماموران آن سازمان در پوشش مشاغلی نظیر وابسته فرهنگی، بازرگانی و کنسولی، مامور هواپیمایی، مستشار سازمان برنامه و مانند آن کار می کردند (از پوشش های شغلی ماموران سیا در این منابع یاد شده است. ویلیام شوکراس/ آخرین سفر شاه / ص 342؛ جیمز بیل/ عقاب و شیر (تراژدی روابط ایران و آمریکا/ ج دوم / ص 626؛ ظهور و سقوط سلطنت پهلوی/ ج دوم/ ص 224) که دولت ایران از شغل واقعی آنها آگاه بود. (شوکراس در کتاب آخرین سفر شاه اشاره دارد که معمولاکشورهای پذیرنده به خوبی از شغل واقعی ماموران سیا در کشور خود آگاه هستند.)

وابستگی رژیم پهلوی به غرب از دهه 20 تا وقوع انقلاب اسلامی آنقدر انکار ناپذیر است که حتی محمدرضا پهلوی نیز در آخرین مصاحبه خود با کاترین گراهام مدیر موسسه مطبوعاتی واشنگتن پست آمریکا در سال 59 با صراحت به آن اشاره می کند؛

«بزرگ ترین اشتباه من این بود که به جای این که خود درباره مسائل داخلی کشورم تصمیم بگیرم، به مشورت با آمریکایی ها و انگلیسی ها پرداختم و به توصیه های غلط و متضاد آنها گوش فرادادم.» (مستشاران آمریکایی در ایران به روایت اسناد) / زینب احیائی / مرکز اسناد انقلاب اسلامی/1382/ ص 15).